Een pas op de plaats: terug kijken en vooruit zien. Op donderdag 19 maart voorzag ik niet dat Drys twee dagen later in Otterlo terecht kwam. Het ging heel snel: op vrijdag heb ik met Fredie van de Hollandse Smousen gesproken over mijn moeite met hem: een boeren hond in een stadse omgeving. Dezelfde dag nog kwam Wilma langs om kennis te maken, en de volgende dag heb ik Drys daar gebracht, met Fiona in de auto. Die woont nu in een afgelegen huis aan een zandweg, bij een fijne familie met nog een hond en een poesje. Aan de overkant van de weg is een hondenlosloopgebied waar hij zijn sociale hart kan ophalen. Ik geloof dat hij daar thuis hoort! Ik loop weer met Ayla, de bruine labrador van Annie, elke donderdag: zij blij en ik ook. Er is veel gebeurt sindsdien: een sombere periode waarin ik het leven opnieuw heb uitgevonden.

Het kost moeite om niet mee te gaan in de paniek die er heerst als gevolg van het Corona-virus onder zzp’ers. Ik heb die ervaring gehad nadat ik geen werk meer kon aannemen in de Zorg als gevolg van een medische behandeling. Dat is al weer een poosje geleden, hoop is echter nooit weg, de wanhoop ligt altijd op de loer. Dan helpt het om te beseffen hoe rijk ik eigenlijk ben, de vrijheid te waarderen om elke dag een boswandeling te maken. Ik heb tijd om boeken te lezen, te schrijven, een hond op te voeden, elke dag eten wat ik wil, te herstellen. Die paniek om centen heb ik achter me gelaten door de uitkering die elke maand wordt gestort, plus toeslagen voor de huur, en de zorg. Ik heb geen eigen huis of extreme vaste lasten, en dat is mooi meegenomen. Die armoede valt wel mee dus, al ben ik liever wat rijker.

Ik ben opgegroeid in de rookwolken van mijn vader, die graag een sigaartje opstak. Meestal hing er een grijze sluier in de kamer tot ooghoogte. Gelukkig was ie dagelijks uit werken, op kantoor waar ook stevig werd gerookt. Later kwam daar nog de sigarettendamp van mijn oudere zussen, en broer bij, lekker mee paffen, zelfs in de slaapkamers. Overal stonden asbakken, ook in de kamer die ik deelde werd gerookt, en zelf begon ik er rond mijn 12de aan mee te doen. Mijn moeder was de enige die niet mee deed, maar ze kreeg wel het advies van de huisarts om af en toe een filtertje te gebruiken, tegen de stress. Die stonden in zo’n zilverwerken kokertje op de salontafel, door ons opgerookt, ‘ma, jij kunt helemaal niet roken’. Guus rookte Drum, Marijke Winner en Ans Samson, onderscheid moet er zijn. Ik ging half zware Van Nelle roken, uiteindelijk twee pakjes per week, wat ik allang niet meer doe, Camel Light, een derde pakje per dag, ben aan het afbouwen.

Mijn vader liep altijd in een pak, met stropdas, maar droeg ook graag vrouwenkleren, op feestjes en partijen, met zijn feestneus op, viool en oom Gerrit op de banjo. Hij kookte graag en zorgde altijd voor de hapjes bij de borrel, was beroemd vanwege zijn lekkere slaatjes en droomde van een cateringbedrijf. Verder was hij zeer onhandig, wel goed in formulieren invullen, wat ie graag deed in ruil voor klussen. We hebben daar nooit een probleem van gemaakt, maar ik weet wel dat het een beetje raar werd gevonden. Ik mag daarentegen als vrouw wel in mannenkleding lopen, het voorrecht van de vrouw.

Als kind speelde ik graag met poppen, klom in bomen, bouwde hutten en speelde met de racebaan van mijn broer. Mijn dikke bos rode krullen werd regelmatig kort geknipt, en werd dan vaak voor jongen aangezien. Mijn moeder zei: elk kind is anders, dankjewel ma, ik ben niet helemaal gezwicht voor de sociale druk, dankjewel Pipi Langkous, jij deed ook meer dan de meisjesdingen. ‘Je speelt met poppen, je bent een meisje’, offe ‘je speelt met auto’s, je bent een jongen’. Iedereen heeft een mannelijke en een vrouwelijke kant, en soms is het verschil niet zo groot.